معرفی دو روش تعیین شدت ابتلا به دارواش و مقایسة آنها در پارک جنگلی نور

خسارت هایی که دارواش های پاکوتاه به جنگل های سوزنی برگ و صنعتی جهان وارد آورده اند، محققان سراسر دنیا را بر آن داشته تا روش هایی برای ارزیابی شدت آلودگی و به تصویر کشیدن پراکنش مکانی و فضایی دارواش ها جهت مدیریت جنگل، حفظ حیات وحش و تنوع زیستی و افزایش دقت مطالعات دارواش ایجاد کنند. دو روش بررسی شدت آلودگی dmr و bvrکه از متداول ترین روش های مطالعه ابتلا به دارواش در جهان است و نسبت به سایر روش ها آسان تر، کاراتر، معتبرتر و کم هزینه ترست، در این مقاله آورده شده است. جهت انجام مطالعه ابتلا به دارواش در پارک جنگلی نور و مقایسه دو روش نام برده، تعداد 30 پلات انتخابی 10 آری در مناطق آلوده پیاده شد. از آنجا که 94% گونه های آلوده در داخل پلاتها از گونه انجیلی بوده است، بنابراین تنها گونه انجیلی مورد ارزیابی قرارگرفت. از 329 انجیلی آلوده در کل پلاتها، 243 درخت به طور تصادفی مورد تجزیه تحلیل و مقایسه قرارگرفتند. نتایج نشان داد که 67% درختان، با این دو روش رتبه یکسانی گرفتند و 31% آنها, dmr بیشتری داشتند. در کل نحوه اجرای روش dmr و دقت ارزیابی آن نسبت به bvr بهتر به نظر می رسید. بنابراین در توده هایی با درصد آلودگی فراوان، به لحاظ تعیین فشار دارواش بر اکوسیستم جنگل، ساختار توده، میزان تولید و رویش جنگل و حتی اثر بر زادآوری پایه های آلوده می توان از روش dmr در مطالعات استفاده کرد. همچنین بررسی آلودگی در بین سه بخش تاج نشان داد که شدت آلودگی در بخش فوقانی تاج، به ترتیب بیشتر از بخش های میانی و تحتانی بوده است که علت آن وابستگی انتشار بذر دارواش به مکان های نشستن و گشت و گذار پرندگان تغذیه کننده از میوه های دارواش است.